Το ατμοκίνητο ρολόι τοίχου κατεβαίνει και βαδίζει με άτσαλα βήματα μέχρι να έρθει δίπλα μου, και τότε πετάγεται ο μεταλλικός κούκος και με μία μικρή φωνούλα ανάμεσα σε παράσιτα στη συχνότητα, μού προτείνει εναλλακτικές ώρες. Τελικά επιλέγω μία, και, με έναν μικρό θόρυβο γραναζιών, ο κούκος με το ράμφος του μετακινεί και προσαρμόζει τους δείκτες του ωρολογίου στην επιλογή μου. Χαμογελώ. Το ρολόι τοίχου κατά την επιστροφή του στον τοίχο σκοντάφτει πάνω στην άκρη του παχυτάτου περσικού χαλιού, παρ’ όλη την πολύωρη εκπαίδευση που του έχω κάνει, πάλι την πάτησε, ανεπίδεκτο μαθήσεως, κατρακυλάει με θόρυβο και ξεχαρβαλώνεται. Χάνω τον χρόνο μου!