Σε ένα μικρό ντουλαπάκι στο ταπεινό σπίτι μου φυλάω ένα μικρό μέρος της έκρηξης του ηφαιστείου της Κρακατόα, το οποίο, όπως ίσως καταλαβαίνετε (θολά, μέσα στην ύπνωση όπου ζείτε), είναι ανεκτίμητα συλλεκτικό και σπάνιο. Τουλάχιστον μια φορά τον μήνα, συνήθως νύχτα, σε κάθε πανσέληνο, ξεκλειδώνω το ντουλαπάκι και ανοίγω απειροελάχιστα τις πορτούλες του για να ακούσω την ηχώ της έκρηξης του θρυλικού ηφαιστείου, η οποία κυριολεκτικά τρομοκρατεί τον αμόρφωτο και δεισιδαίμονα Αμπορίτζιναλ υπηρέτη μου, ο οποίος κλειδώνεται μέσα στην τουαλέτα και προσεύχεται –χοροπηδώντας– στον Τζανκακούλ της φυλής του χτυπώντας ρυθμικά τις οδοντόβουρτσες (τις δικές μου, αυτός δεν έχει δόντια). (Χρόνια ανυπομονώ για κάποιον ανίδεο διαρρήκτη που θα κάνει το λάθος να ανοίξει διάπλατα αυτό το ντουλαπάκι, αλλά επί ματαίω…)