Ως γνωστόν, έχω ένα καλό τουφέκι για ρινόκερους.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δίνω το τουφέκι μου σε ρινόκερους, αλλά ότι το τουφέκι είναι φτιαγμένο για να πυροβολεί ρινόκερους.

Ηλιόλουστη μέρα σήμερα, μπαίνουμε στην Άνοιξη, τα πουλιά κελαηδούν, κι εγώ με το τουφέκι μου ξέγνοιαστος πυροβολώ με θόρυβο στημένα ομοιώματα του Φου Μαν Τσου. Δίπλα μου, «ο πιστός αχαρακτήριστος Αυστραλός Αμπορίτζιναλ ιθαγενής υπηρέτης μου» (είναι μακρόσυρτος τίτλος, αλλά είναι η αλήθεια), δοκιμάζει την σκοπευτική τύχη του πετώντας μπούμερανγκ. Όταν αστοχεί επιστρέφουν και τον χτυπούν στο κεφάλι. Είναι σαν να σημαδεύει εμμέσως τον εαυτό του, κάτι που από μόνο του είναι καλλιτέχνημα.

Τα στημένα κίτρινα ομοιώματα του Φου διαλύονται τελείως μόλις τα πετυχαίνω με το τουφέκι για ρινόκερους, δεν μένει τίποτε από αυτά, παρά μόνο ένα αιωρούμενο σύννεφο σκόνης.

«Πού είναι Φου;…» ρωτάει ο ιθαγενής με το ματωμένο κεφάλι.
«Φου έγινε καπνός», απαντώ εγώ, κι ανάβω τσιγάρο. Τα πουλιά κελαηδούν.