Για ποιον λόγο αξιολογούμε τόσο χαμηλά –ή και καθόλου– τις ονειρικές μας εμπειρίες; Γιατί τις διαχωρίζουμε τόσο έντονα από τις «πραγματικές» μας εμπειρίες; Ο εγκέφαλος μας, πρωτότυπα, δεν το κάνει (όπως είπαμε, τις δέχεται ως αληθινά βιώματα και όταν ονειρευόμαστε λειτουργεί κανονικά όπως και στην εγρήγορση). Γιατί η καθημερινή αντίληψη, η προσοχή και η κρίση μας, τις απορρίπτει ή δεν τους δίνει ιδιαίτερη σημασία; Γιατί τις θεωρεί «ψέματα»;

Είναι ξεκάθαρο, κατά τη γνώμη μας ότι εδώ υπάρχει μια κοινωνική ρύθμιση. Η χαμηλή αυτή αξιολόγηση είναι αποτέλεσμα της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Αν ζούσαμε σε μια διαφορετική κοινωνία, ίσως δεν θα διαχωρίζαμε σε αξία τις συμβατικές μας εμπειρίες από τις ονειρικές. Γι’ αυτό, έχουμε πολλά παραδείγματα, που το αποδεικνύουν. Και, πιστεύω ότι σχετίζονται με μια αντίληψη του κόσμου πιο αυθεντική, πιο ουσιαστική, πιο αληθινή. Έχουμε το παράδειγμα των Senoi. Πρόκειται για μια φυλή της Μαλαισίας (στην οποία, τα σχετικά ζητήματα τα μελέτησε εξονυχιστικά ο Dr. Kilton Stewart το 1935). Η κοινωνία των Senoi αποδέχεται τα όνειρα ως αληθινές εμπειρίες, και τους επιτρέπει να αλληλεπιδράσουν με την καθημερινότητα των ανθρώπων της φυλής. Αν ένας Senoi π.χ. δει στο όνειρό του ότι ένας γείτονάς του ήρθε και τον χτύπησε ή τον πρόσβαλε, όταν ξυπνήσει, πηγαίνει στον συγκεκριμένο άνθρωπο και του ζητά τον λόγο για τον οποίο το έκανε αυτό, κι εκείνος πρέπει να απολογηθεί, ή να συζητήσουν για να καταλήξουν σε μια λύση της διένεξής τους. Ο φίλος πρέπει να επανορθώσει την αρνητική ονειρική του εικόνα, δηλαδή την αρνητική εντύπωση που έχει γι’ αυτόν ο εσωτερικός εαυτός εκείνου που είδε το όνειρο. Η διαδικασία του προγεύματος σε μια οικογένεια των Senoi, είναι σαν ένα ονειρικό εργαστήριο: κάθε πρωί τα μέλη της οικογένειας –θυμούνται τα όνειρά τους– εξιστορούν τις ονειρικές τους εμπειρίες σαν να ήταν αληθινές, προσπαθούν να τις ερμηνεύσουν, να τις συνδέσουν με την καθημερινή ζωή. Στις κοινότητες, γίνονται συμβούλια, στα οποία καταθέτονται και συζητούνται τα όνειρα των παιδιών και των γεροντότερων (που θεωρούνται πιο σημαντικά για την κοινότητα), αναλύονται εξονυχιστικά και το συμβούλιο οδηγείται σε συμπεράσματα, συμβουλές, ανάλογες ρυθμίσεις της καθημερινότητας, κλπ. Ένα άλλο παράδειγμα από τους Senoi: ένας νεαρός ονειρευτής δηλώνει ότι ονειρεύτηκε πως είδε μια τίγρη να επιτίθεται σε ένα συγκεκριμένο αγόρι στην άκρη του χωριού. Οι γεροντότεροι τον συμβουλεύουν να ενημερώσει εκείνο το αγόρι για το όνειρό του, να του περιγράψει με ακρίβεια το μέρος όπου έλαβε χώρα η επίθεση, ή, αν μπορεί, να τον πάει εκεί και να του δείξει ακριβώς τι έγινε, έτσι ώστε το αγόρι να βρίσκεται σε επιφυλακή για μια τέτοια επίθεση ή κάτι παρόμοιο. Συμβουλεύουν, επίσης, τον ονειρευτή ή και το αγόρι, σε επόμενα όνειρα να προσπαθήσει να σκοτώσει την τίγρη πριν να της δοθεί η ευκαιρία να επιτεθεί. Οι γονείς του αγοριού του ονείρου, λένε στο παιδί τους να δώσει ένα δώρο στον ονειρευτή και να τον θεωρεί ως έναν πολύ ιδιαίτερο φίλο. Οι Senoi δίνουν μεγάλη σημασία, μεταξύ άλλων, στα όνειρα εκείνα στα οποία βιώνουμε μια πτώση (πέφτουμε, σκοντάφτουμε, γκρεμιζόμαστε από κάπου, κλπ). Όταν ένα παιδί αναφέρει ότι είχε μια πτώση στο όνειρό του, ο ενήλικος απαντά με ενθουσιασμό: «Αυτό είναι ένα υπέροχο όνειρο, ένα από τα καλύτερα όνειρα που μπορείς να έχεις. Πες μου, πού έπεσες, και τι ανακάλυψες εκεί;» Φυσικά, το παιδί απαντά, όπως θα απαντούσε και στη δική μας κοινωνία, ότι δεν του φάνηκε τόσο υπέροχο και ότι τρόμαξε τόσο πολύ ώστε ξύπνησε πριν πέσει κάπου. Αλλά ο ενήλικος απαντά: «Αυτό ήταν μεγάλο λάθος. Κάθε τι που κάνεις σε ένα όνειρο έχει έναν σκοπό, πέρα από την κατανόησή σου καθώς κοιμάσαι. Πρέπει να χαλαρώσεις και να το διασκεδάσεις καθώς πέφτεις στο όνειρο. Το πέσιμο είναι ο γρηγορότερος τρόπος για να έρθεις σε επαφή με τις δυνάμεις του κόσμου των πνευμάτων, των δυνάμεων που σου ανοίγονται μέσα από τα όνειρά σου. Σύντομα, όταν θα πέσεις ξανά σε ένα όνειρο, θα θυμηθείς αυτά μου τα λόγια, και θα νιώσεις ότι πέφτοντας ταξιδεύεις προς την πηγή της δύναμης που προκάλεσε αυτή σου την πτώση. Τα πνεύματα της πτώσης σε αγαπούν. Σε προσελκύουν έτσι στη χώρα τους, και δεν έχεις παρά να το αποδεχθείς, να χαλαρώσεις και να παραμείνεις κοιμισμένος ώσπου να τα αντιληφθείς. Όταν τα συναντήσεις, μπορεί να τρομάξεις από την φοβερή τους δύναμη, αλλά συνέχισε. Όταν νομίζεις ότι πεθαίνεις σ’ ένα όνειρο, απλώς δέχεσαι τις δυνάμεις του άλλου κόσμου, είναι η ίδια σου η πνευματική δύναμη που έχει στραφεί εναντίον σου, και που τώρα θέλει να γίνει ένα μαζί σου αν την αποδεχθείς….» Το καταπληκτικό είναι ότι, σε λίγο καιρό, με αυτές τις νουθεσίες και διδασκαλίες, το όνειρο που ξεκινά με τον τρόμο της πτώσης, αλλάζει και γίνεται όνειρο πτήσης, πλημμυρίζει από τη χαρά του πετάγματος. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα μέλη της κοινωνίας των Senoi. Οτιδήποτε ξεκινά με φόβο, τρόμο ή άγχος, καταλήγει σε μια εσωτερική χαρά ή μια ηθελημένη δράση, σε απόλαυση και έλεγχο. Όλοι οι Senoi είναι άρτια εκπαιδευμένοι ονειρευτές. Ο φόβος της πτώσης, που νοείται ως τρόμος που προκαλείται από τους κατοίκους του ονειρικού κόσμου, μεταλλάσσεται σε επίδειξη καλής θέλησης προς αυτούς και σε επιθυμία για επικοινωνία, ενώ τα δυσάρεστα περιστατικά τελικά γίνονται δεκτά ως ευχάριστες περιπέτειες. 

Οι Senoi πιστεύουν και διδάσκουν ότι ο ονειρευτής πρέπει πάντα να προχωρά μπροστά και να επιτίθεται στον κίνδυνο, να καλεί και τις ονειρικές εικόνες των φίλων του αν χρειαστεί, να πολεμά μόνος του ενάντια στον ονειρικό εχθρό μέχρις η βοήθεια να έλθει. Οι Senoi πιστεύουν ότι στους εφιάλτες οι αληθινοί φίλοι δεν θα επιτεθούν στον ονειρευτή και δεν θα αρνηθούν τη βοήθειά τους. Αν σε ένα όνειρο ένας καλός φίλος εμφανιστεί εχθρικά ή δεν είναι συνεργάσιμος, είναι μια οντότητα που απλώς φοράει τη μάσκα του καλού φίλου. Αν ο ονειρευτής π.χ. επιτεθεί και σκοτώσει τον εχθρικό ονειρικό χαρακτήρα, το πνεύμα ή η ουσία αυτού του χαρακτήρα θα εμφανιστεί ως υπηρέτης ή σύμμαχος. Οι ονειρικοί χαρακτήρες είναι κακοί μόνο όσο ο ονειρευτής τους φοβάται και οπισθοχωρεί ή τρέχει μακριά απ’ αυτούς, και θα συνεχίσουν να είναι κακοί όσο ο ονειρευτής αρνείται να τους αποδεχθεί διαφορετικά. Και όλα τα περιστατικά πρέπει να καταλήγουν κάπου, να δίνουν εμπειρία και γνώση και αναφορές. Για παράδειγμα, όταν κάποιος ονειρεύεται ότι πετάει, πρέπει να φτάσει κάπου, να συναντήσει τα όντα που ζουν εκεί, να ακούσει τη μουσική τους, να δει τα σχέδιά τους, τους χορούς τους, και να μάθει τη χρήσιμη γνώση τους. Στο παιδί συμβουλεύουν ότι πρέπει να αρνηθεί να μείνει μαζί με τους κατοίκους του ονειρικού κόσμου, εκτός και αν του κάνουν κάποια προσφορά που να έχει κάποιο νόημα κοινωνικό και δημιουργικό, όπως αυτό ορίζεται από τις κοινωνικές συνθήκες στον ξυπνητό κόσμο. Έτσι, οδηγούν το παιδί σε μια ονειρική αναδιοργάνωση, που αποδεικνύεται δημιουργική και κοινωνικά χρήσιμη. Του διδάσκουν ότι κάθε ονειρική δύναμη και κάθε ονειρικός χαρακτήρας είναι αληθινός και σημαντικός, και στην ουσία του μόνιμος και όχι εφήμερος, ότι πρέπει να αναγνωριστεί, να αντιμετωπιστεί ανάλογα, να υποταχθεί, και να αναγκαστεί να κάνει μια προσφορά που να είναι κοινωνικά κατανοητή: Η σοφία του σώματος που λειτουργεί στον ύπνο…

© Περιοδικό Strange