Λέω στον Φου Μαν Τσου: «Δώσε μου πίσω το ελιξήριο του Τζεντ!». Εκείνος τυλίγει τα νύχια του γύρω από τον λαιμό μου και ψιθυρίζει: «Όταν τα άστρα στάξουν τον χυμό τους, στο κρύο της ασέληνης νύχτας, θα ξεδιψάς απ’ την αδιόρατη δροσιά τους φυλακισμένος για πάντα χωρίς νερό και φαγητό στην κορυφή του μαύρου πύργου του Νταρινάμα, ακούγοντας τη σιωπή να φωνάζει σαν ύαινα τ’ όνομά σου, Ντόκτορ Σαμπάλα!….» Μ’ έναν εκπληκτικό ελιγμό ξεφεύγω από τη μαγική παγίδα του και τού φωνάζω: «Πίσω Φου Μαν Τσου, κίτρινε άρπαγα των ψυχών, σκύλε της Κίνας!….» Εκείνος χαμογέλασε και έστριψε το δαχτυλίδι του. Ακόμη θυμάμαι τις ροζ λάμψεις… (Απόσπασμα από τα Απομνημονεύματα του Ντόκτορ Σαμπάλα, σελίδα 6.442, δεύτερη παράγραφος).