…Ήταν σούρουπο όταν από ένα ανοιχτό παράθυρο στο κρησφύγετο μου μπήκε ένα από τα μηχανικά χέρια του Φου Μαν Τσου. Το κουρδιστό προγραμματισμένο αυτό χέρι, περπατώντας στα δάχτυλα, επιτέθηκε στον ανυποψίαστο Αμπορίτζιναλ υπηρέτη μου και προσπάθησε να τον στραγγαλίσει, όταν εγώ παρενέβην δυναμικά την τελευταία στιγμή, αρπάζοντάς το και πετώντας το στον τοίχο. Το χέρι περπάτησε πάνω στο ταβάνι και χώθηκε πίσω από μια ντουλάπα. Πυροβόλησα την ντουλάπα με το αγαπημένο μου τουφέκι για ρινόκερους, η ντουλάπα σχεδόν διαλύθηκε, το χέρι δραπέτευσε κάτω από έναν καναπέ. Ο ανόητος Αβορίγινας υπηρέτης μου έτρεξε στον καναπέ κραδαίνοντας το μπούμεράνγκ του, το χέρι πετάχτηκε κάτω από τον καναπέ και τον άρπαξε από το πόδι σαν τανάλια, εγώ δεν μπορούσα να πυροβολήσω, εκείνος χτύπησε με το μπούμερανγκ το πόδι του, και μετά άρχισε να τρέχει σε όλο το σπίτι τσιρίζοντας με το μηχανικό χέρι του Φου Μαν Τσου στο πόδι του. Εγώ τον κυνηγούσα μάταια ολόγυρα, για πολύ ώρα. Στο τέλος το χέρι τον άφησε και έπεσε ακίνητο στο πάτωμα. Είχε ξεκουρδιστεί. (Όχι ο υπηρέτης μου, το χέρι). Από τότε το έχω κλειδωμένο σε ένα ξύλινο κουτί που ήταν παλιά κοσμηματοθήκη της γιαγιάς μου. Που και που το βγάζουμε και το περιεργαζόμαστε, κι αναρωτιόμαστε τι θα συμβεί αν το κουρδίσουμε –κάτι που δεν το κάνουμε ποτέ…