© Παντελής B. Γιαννουλάκης

Αν δεν μπορεί κανείς να βρει κάποιο από εκείνα τα μαγικά αντικείμενα των θρύλλων που σού δίνουν την ικανότητα να γίνεσαι αόρατος, αν δεν μπορεί να αποκτήσει το Tarnkappe, εκείνον τον μαγικό μανδύα των Νορβηγών Βίκινγκς που έκανε αόρατο όποιον τον φορούσε, ή τα δαχτυλίδια του Fulla και της Luned των Κελτικών θρύλλων, ή έστω το μαγικό tartan του Βασιλιά Αρθούρου, την περικεφαλαία του Άδη ή την εύνοια του αόρατου ματιού του Ώρου (ή, τέλος πάντων, την φαντασία του H. G. Wells) : αν δεν μπορεί κανείς να αποκτήσει κάτι από όλα αυτά για να γίνει μαγικά αόρατος, μπορεί έστω να υπολογίζει στην πιθανότητα να μην τον προσέξουν και να περάσει απαρατήρητος…

.

Αν έχουν δίκιο όλοι εκείνοι οι παράξενοι άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα, η μαγική αορατότητα μπορεί να επιτευχθεί σταδιακά :

Πρώτα κάποιος μαθαίνει πώς να περνά απαρατήρητος μέσα από το πλήθος, πώς να μιμείται, να καμουφλάρεται, πώς να γίνεται ένα με τις κινήσεις των υπολοίπων σε μία κοσμοσυρροή, πώς να κινείται με συγκεκριμένους τρόπους και βαδίσματα.

Έπειτα, μαθαίνει κανείς πώς να περνά πολύ γρήγορα κάτω από το προσεκτικό βλέμμα των φρουρών και όλων εκείνων που η δουλειά τους είναι να εξετάζουν στενά τους πάντες.

Έπειτα, κάποιος μαθαίνει πώς να στέκεται τελείως ακίνητος σε συγκεκριμένα σημεία και να γίνεται ένα με τις σκιές της νύχτας, ή πώς να καταφέρνει να εξομοιώνει ένα άψυχο αντικείμενο το οποίο όλοι θα εκλάβουν ως δεδομένο, ως στοιχείο του περιβάλλοντος και όχι ως άνθρωπο.

Έπειτα, μαθαίνει κανείς τον χειρισμό των οπτικών πεδίων, των συντεταγμένων του χώρου, και των λεγόμενων «σημείων αορατότητας» ή «τυφλών σημείων» (blind spots), εκεί που οι παρατηρητές δεν μπορούν να τον δουν, αφού μαθαίνει πώς να εκμεταλλεύεται την γεωμετρία του χώρου και το οπτικό πεδίο των παρατηρητών.

Τέλος, είναι δυνατόν, αν είναι ιδιαίτερα επίμονος και χαρισματικός, να μάθει κάποιος την τέχνη παραγωγής νεφών ή σκιών, δηλαδή πώς να παράγει σκοτάδι γύρω του ή πώς να καλύπτεται μέσα σε ένα σύννεφο θολούρας το οποίο δημιουργεί ο ίδιος με τα χέρια του!

.

Μια θρυλλική τεχνική αορατότητας είναι εκείνη που προκαλεί μία «νοητική σύγχυση» στον παρατηρητή, με αποτέλεσμα εκείνος που εφαρμόζει την τεχνική να περνά τελείως απαρατήρητος ή να περνά για κάποιος άλλος. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με ένα είδος «νοητικής ομίχλης» που εκπέμπεται στον νού του παρατηρητή με διάφορα τρικ υποβολής, άμεσα ή έμμεσα.

Αυτά τα τρικ μάλλον εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι ο εγκέφαλος συνήθως δεν επιθυμεί να επεξεργαστεί οτιδήποτε που δεν ταιριάζει άμεσα με την δεδομένη κοσμοθέαση της πραγματικότητας του παρατηρητή, όπως μία εξαιρετικά πολύπλοκη ή χαοτική εικόνα. Όταν το μάτι κοιτά σε μια τέτοια περιοχή του οπτικού πεδίου, με αυτόματη εντολή του εγκεφάλου θα προσπεράσει την υπερ-πολύπλοκη εικόνα, αναζητώντας μια πιο οικεία οπτική περιοχή που δεν θα απαιτεί τόσο υψηλό βαθμό επεξεργαστικής ανάλυσης. (Ο εγκέφαλος διαθέτει ένα αυτόματο σύστημα για την εξοικονόμηση ενέργειας, το οποίο άλλωστε κυρίως ευθύνεται και για το φαινόμενο της ύπνωσης…)

Ένα σύνηθες παράδειγμα που κατατίθεται για αυτό το φαινόμενο, είναι ότι οι Ινδιάνοι δεν μπορούσαν να δουν τα πρώτα Ισπανικά πλοία που ήταν ξεκάθαρα ορατά στις ακτές του Νέου Κόσμου, και μόνο όταν κάποιοι άλλοι τους εξήγησαν τι ήταν αυτό που θα έβλεπαν, μπόρεσαν να δουν την πραγματικότητα.

Ένα άλλο παράδειγμα, πιο έγκυρο από το προηγούμενο, υποδεικνύει καλύτερα αυτήν την «εξοικονόμηση ενέργειας» του συστήματος επεξεργασίας του εγκεφάλου : Αν βρίσκεσαι μπροστά σε 200 ανθρώπους, από τους οποίους οι 199 φορούν όλοι από ένα ψάθινο καπέλο, χαμογελούν και κρατούν από μία πάπια, ενώ ο 200ός δεν φορά καπέλο, δεν χαμογελά και κρατάει ένα πιστόλι, καθώς θα κοιτάς αυτό το πλήθος, το πιθανότερο είναι ότι αυτός ο τελευταίος θα είναι για σένα αόρατος. Ο εγκέφαλός σου δεν θα μπει στον κόπο να τους εξετάσει όλους έναν-έναν και να επεξεργαστεί το κάθε στοιχείο της πολύπλοκης εικόνας, εφόσον έχει διαπιστώσει ότι το κάθε στοιχείο είναι όμοιο με όλα τα υπόλοιπα, αντίθετα θα σου παρουσιάσει μία γενική εικόνα της κατάστασης, που φυσικά δεν θα συμπεριλαμβάνει την εξαίρεση…

Κάποτε, αναζητώντας περισσότερες πληροφορίες για την τεχνική αορατότητας που προκαλεί μία «νοητική σύγχυση» στον παρατηρητή, έπεσα πάνω σε κάποιες αναφορές σε ένα σπάνιο βιβλίο που διηγείται την ιστορία του φημισμένου Ρώσου ερευνητή της Παραψυχολογίας, Leonid  Vasiliev. Ο Vasiliev μιλά για το πώς έδωσε ένα λευκό κομμάτι χαρτί στον ταμία μίας τράπεζας κι εκείνος του πλήρωσε χίλια ρούβλια. O Vasiliev εξηγεί ότι πρόβαλε στον νού του ταμία την εικόνα ότι το λευκό χαρτί ήταν μία επιταγή με το ποσό των χιλίων ρουβλίων, (και προσθέτει ότι τα χρήματα επιστράφηκαν στον ταμία αφότου μάρτυρες επιβεβαίωσαν την επιτυχία του πειράματος).

Ένα άλλο πείραμα του Vasiliev βασίστηκε σε ένα στοίχημα που ο ίδιος έβαλε μαζί με τον Στάλιν :

Ο Vasiliev και οι συνεργάτες του ήθελαν να ιδρύσουν ένα ερευνητικό ινστιτούτο Παραψυχολογίας χρηματοδοτημένο από το κράτος, αλλά πολλοί Σοβιετικοί επιστήμονες δεν αποδέχονταν τις παραψυχολογικές έρευνες και προσπαθούσαν να εμποδίσουν την ίδρυση του ινστιτούτου, σαμποτάροντας την έγκριση από το κράτος και δυσφημώντας τον Vasiliev στον Στάλιν. Ο Στάλιν, τότε, ζήτησε να συναντηθεί με τον Vasiliev για να κρίνει από μόνος του.

Κατά την συνάντησή τους, ο Vasiliev έβαλε ένα στοίχημα με τον Στάλιν : αν κατάφερνε να εμφανιστεί από το πουθενά μέσα στο ίδιο το προσωπικό γραφείο του Στάλιν, ακριβώς στις οκτώ το βράδυ μιας προσυμφωνημένης ημέρας, τότε ο Στάλιν θα συμφωνούσε να ιδρύσει ένα ινστιτούτο παραψυχολογικών ερευνών. Ο Στάλιν πάντοτε φρουρούταν πάρα πολύ καλά, ακόμη και στο σπίτι του, κι έτσι ήταν βέβαιος ότι δεν θα μπορούσε κάποιος να μπει απρόσκλητος στο ιδιαίτερο γραφείο του, άρα ήταν επίσης βέβαιος ότι θα κέρδιζε το στοίχημα, ο Vasiliev δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί εκεί, εκτός αν μπορούσε να γίνει αόρατος…

Την προκαθορισμένη νύχτα, ο Στάλιν καθόταν μπροστά στο τζάκι του και διάβαζε ένα βιβλίο. Όταν το ρολόι χτύπησε οκτώ, άκουσε κάποιον να ξεροβήχει, ανασήκωσε το βλέμμα του ξαφνιασμένος και είδε τον Vasiliev να κάθεται στην πολυθρόνα απέναντί του! 

Ο Στάλιν κάλεσε αμέσως τους φρουρούς και απαίτησε να μάθει πως ήταν δυνατόν να έχει περάσει ο Vasiliev χωρίς να τον εμποδίσουν. Όλοι τους αρνήθηκαν ότι τον είχαν δει εκείνο το βράδυ. Τελικά, λίγο πριν ο Στάλιν αρχίσει να μοιράζει θανατικές ποινές σε όλους τους φρουρούς του, ο Vasiliev εξήγησε ότι είχε προβάλει στον νού των φρουρών την εικόνα ενός από τους πιο έμπιστους συμβούλους του Στάλιν, καθώς περνούσε από ανάμεσά τους ανενόχλητος. Εκείνος ο σύμβουλος είχε τόσο υψηλό αξίωμα, που του επιτρεπόταν να έρχεται και να φεύγει χωρίς να τον ελέγχουν οι στρατιώτες. Σ’ αυτό το σημείο, σύμφωνα με την ιστορία, ο Στάλιν πείστηκε για τη μεγάλη χρησιμότητα των παραψυχολογικών ερευνών και δέχθηκε να χρηματοδοτήσει τις τόσο αποτελεσματικές Σοβιετικές έρευνες στην Παραψυχολογία…

Αυτή η αληθινή ιστορία, αποτελεί το παρασκήνιο της ίδρυσης του παγκοσμίως γνωστού Σοβιετικού Ινστιτούτου Παραψυχολογικών Ερευνών, που –αν δεν κάνω λάθος– ήταν το πρώτο στον κόσμο με κρατική έγκριση και χρηματοδότηση, (πολλές από τις εργασίες του οποίου εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο οι Σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες, αναγκάζοντας τις αντίστοιχες Αμερικανικές να τις μιμηθούν…)

Ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο –ίσως το πιο θρυλλικό που μπορεί να εντοπίσει κανείς– στο οποίο θα έλεγε κανείς ότι περιέχονται «New Age» τεχνικές αορατότητας– είναι το Invisibility: Mastering the Art of Vanishing (Αορατότητα: Κατακτώντας την Τέχνη της Εξαφάνισης) του Steve Richards (Aquarian Press, 1982).

Παρ’ όλο που το βιβλίο αυτό είναι εξαιρετικά δημοφιλές στους γνωσιολογικούς χώρους του Παράξενου, παραδόξως δεν έχει επανεκδοθεί, μέχρι πρόσφατα ήταν αρκετά σπάνιο και πλέον σήμερα είναι ίσως πιο εύκολο πια να εντοπίσει κανείς κάποια μεταχειρισμένα αντίτυπά του. Κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο συγγραφέας του, το όνομα Steve Richards είναι ψευδώνυμο, και το μόνο που κατάφερα να μάθω γι’ αυτόν είναι ότι είναι Αμερικανός και κατοικεί στο Ντάλας του Τέξας, κι ότι ο ίδιος έχει ισχυριστεί στους εκδότες του ότι διατηρεί μυστική την ταυτότητά του διότι προδίδει μυστικά αορατότητας τα οποία διδάχθηκε ως μυημένος σε κάποια αποκρυφιστικά τάγματα…

Από αυτό το βιβλίο προέρχεται η τεχνική της πρόκλησης «νοητικής σύγχυσης» στον παρατηρητή, έτσι ώστε να καθιστά αόρατο αυτόν που την εφαρμόζει για τον παρατηρητή.

O Steve Richards, επίσης, μεταξύ άλλων παράδοξων τεχνικών, περιγράφει τεχνικές τόσο έντονης αυτοσυγκέντρωσης που μπορούν να φτάσουν στο σημείο να μην είναι άμεσα παρατηρήσιμος αυτός που τις εφαρμόζει, ακόμη και για ένα ολόκληρο πλήθος, ενώ από το βιβλίο του αυτό (που σήμερα είναι cult στους underground κύκλους) προέρχεται και η πολυσυζητημένη τεχνική της δημιουργίας ενός σύννεφου σύγχυσης («cloud of confusion») στην αντίληψη των παρατηρητών, που, όπως ισχυρίζεται ο συγγραφέας, μπορεί να φτάσει και στο σημείο να δημιουργηθεί ένα κανονικό υλικό σύννεφο το οποίο να περιτυλίξει τον πειραματιστή καθιστώντας τον αόρατο, οπότε και θα μπορεί πλέον να εισέλθει σε εκείνο το στάδιο μύησης που απαιτείται για να δημιουργεί σκοτάδι γύρω του, σκιές που να τον περιβάλλουν, και ουσιαστικά να εξαφανίζεται κανονικά μπροστά στα μάτια των ανίδεων παρατηρητών.

Οι –ουσιαστικά, μαγικές– τεχνικές αυτές δεν είναι σε καμία περίπτωση σύγχρονες, και φυσικά δεν αποτελούν πρωτότυπη γνώση κανενός από τους θιασώτες του δυτικού «New Age», αφού εφαρμόζονταν με διαφορετικό πνεύμα πριν από χιλιάδες χρόνια, και οι περισσότερες είναι ανατολικής προέλευσης.

Για παράδειγμα, η Raja–Yoga, διδάσκει από το 300 π.Χ. ότι υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες υπερφυσικές δυνάμεις, που τις αποκαλούν Siddhas, οι οποίες κατακτούνται ως φυσικό επακόλουθο του ελέγχου του νού αλλά και του περιβάλλοντος, από τον μαθητή, και αποτελούν ενδείξεις βαθμίδων για την πνευματική του εξέλιξη. Μία από αυτές τις Siddhas ήταν η ανθρώπινη αορατότητα…

Ο Patanjali, συγγραφέας του Yoga–Shutra –το οποίο είναι μία από τις πρώτες πραγματείες των αρχαίων Ινδικών κειμένων– επιχειρεί να περιγράψει την διαδικασία μέσω της οποίας επιτυγχάνεται η ανθρώπινη αορατότητα. Λέει ότι η αυτοσυγκέντρωση και ο διαλογισμός μπορούν να φτάσουν στο σημείο να κάνουν το ανθρώπινο σώμα του Γιόγκι τελείως αόρατο για τους άλλους ανθρώπους, ο παρατηρητής δεν βλέπει τίποτε απολύτως (η άσκηση Samyama). Αναφέρει ότι αυτό συμβαίνει είτε επειδή το σώμα αποκτά την ιδιότητα του αόρατου (με αποϋλοποίηση;) με τον βαθύτατο διαλογισμό, είτε επειδή με την δυναμική αυτοσυγκέντρωση επιβάλλεται στον νού των παρατηρητών η εικόνα ενός σύννεφου ή μιας θολούρας στην θέση του παρατηρούμενου σώματος.

Αλλά, σε αυτά και σε άλλα παρόμοια κείμενα, δεν γράφεται ο ακριβής τρόπος εφαρμογής των τεχνικών αυτών. Η διαδικασία της ανθρώπινης αορατότητας ήταν απόκρυφη (και άρα απαγορευόταν να γραφτεί) και η διδασκαλία των τεχνικών ήταν προφορική, από τον δάσκαλο στον μαθητή. (Στο κενό που αφηνόταν σχετικά με την ακριβή διαδικασία, μπορούσαν πλέον να αυτοσχεδιάσουν διδασκαλίες οι σύγχρονοι γκουρού του «New Age»).

Ο Κορνήλιος Αγρίππας στο De Occulta Philosophia αναφέρεται σε κολλύρια που μπορεί ο μάγος να ρίξει πάνω στα μάτια των παρατηρητών, κι έτσι να γίνει ο ίδιος αόρατος γι’ αυτούς, προκαλώντας ένα σύννεφο στην όραση τους, το οποίο παίρνει την θέση του σώματος του μάγου στο οπτικό τους πεδίο.

Στα πρώτα κείμενα της μυστικής Ροδοσταυρικής Αδελφότητας του 15^ου αιώνα, υπάρχουν πολλές αναφορές στην αορατότητα, και στις δημοσιεύσεις των πρώτων ανώνυμων Ροδόσταυρων αδελφών συμπεριλαμβάνονται συγγράμματα για το «πώς να περπατάς αόρατος ανάμεσα στους ανθρώπους, τυλιγμένος με το σύννεφο των σοφών».

Ο H. Spencer Lewis, ο αμφιλεγόμενος ιδρυτής του ψευδο-νεο-Ροδοσταυρικού τάγματος Ancient and Mystical Order Rosae Crucis (AMORC) στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια, έχει γράψει ότι κάποιος μπορεί να αποκτήσει αορατότητα «με την χρήση σύννεφων». Προσθέτει ότι μπορεί κανείς να «επικαλεστεί» σύννεφα ή σώματα ομίχλης από το αόρατο, για να περιτυλίξουν έναν άνθρωπο κι έτσι να τον αποκλείσουν από την όραση των άλλων. Φυσικά, δεν περιγράφει την ακριβή τεχνική, (και δεν γνωρίζουμε αν αυτές οι Ροδοσταυρικές μαγικές τεχνικές ταυτίζονται με αυτές που περιγράφει στο σπάνιο cult βιβλίο του ο Steve Richards). Γενικά, η διαθέσιμη λογοτεχνία πάνω στο θέμα, υποστηρίζει ότι το «σύννεφο» είναι η βάση του Ροδοσταυρικού μυστικού της αορατότητας.

Το θρυλλικό Hermetic Order of the Golden Dawn (Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής) του 19^ου αιώνα (μία Decadent αδελφότητα Ροδοσταυρικής προέλευσης – στην οποία, μεταξύ άλλων, συμμετείχαν ο W. B. Yeats, ο A. E. Waite, ο Arthur Machen, ο Algernon Blackwood, o Bram Stoker, κ.ά.), άφησε χειρόγραφα που περιγράφουν το Ritual of Invisibility (Τελετουργικό της Αορατότητας), στα οποία αναφέρεται ότι ο τελετουργός περιβάλλει τον εαυτό του με ένα «σάβανο», το οποίο περιγράφεται ότι «μοιάζει με ένα σύννεφο».

Επίσης, λέγεται ότι η Μαντάμ Μπλαβάτσκυ, η περιβόητη ιδρύτρια της Θεοσοφικής Εταιρίας, ήταν μάρτυρας μιας τέτοιας αντίστοιχης συννεφο-αορατότητας, και τής παραδόθηκε το μυστικό της διαδικασίας, οπότε υποτίθεται ότι το εφάρμοσε και η ίδια σε πολλές περιπτώσεις μπροστά σε μάρτυρες…

Λοιπόν, τί είναι αυτό το «σύννεφο»;;

Προφανώς, πρόκειται για κάτι που είναι ανάμεσα στο κενό και στην ύλη, κάτι αόρατο για το ανθρώπινο μάτι αλλά παρ’ όλα αυτά υπαρκτό (;). Ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο; Μία «Αύρα»; Μία αιθερική προβολή; Μια παραβολή, μια μυστικιστική αλληγορία; Ή μήπως μία παραίσθηση, μία υποβολή, ένα υπνωτιστικό τρικ;

Προσπαθώντας να μάθω περισσότερα γι’ αυτό το «σύννεφο αορατότητας» (που σύντομα μού θύμισε και το θρυλλικό «Πείραμα της Φιλαδέλφειας», αλλά και το Cloak of Invisibility των Role Playing Games), έπεσα πάνω σε κάποιες σπάνιες πληροφορίες από κάποιους σχετικούς κύκλους ανθρώπων, που υποστήριζαν ότι η εξήγηση είναι η ακόλουθη :

.

«Η πρώτη μορφή στην οποία συγκεντρώνεται η πνευματική ουσία, προκαταρκτικά πριν από την υλοποίησή της, είναι τα ηλεκτρόνια. Όταν η πνευματική ουσία συγκεντρώνεται σε μικρά εστιακά σημεία ηλεκτρικών φορτίων, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, δημιουργούνται ηλεκτρόνια. Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι ένα τέτοιο σύννεφο από ελεύθερα ηλεκτρόνια θα απορροφήσει κάθε φως που εισάγεται σε αυτό, και δεν θα ανακλάσει ούτε θα διαθλάσει τα κύματα του φωτός, ούτε τα κύματα του φωτός θα μπορούν να περάσουν μέσα από ένα ανθρώπινο ον, αν αυτό περιβάλλεται από ένα τέτοιο σύννεφο ελεύθερων ηλεκτρονίων.

»Έτσι, τα μάτια του παρατηρητή δεν βλέπουν τίποτε εκεί, και το άτομο που είναι περιτυλιγμένο από ένα τέτοιο σύννεφο, είναι αόρατο. Αφού το φως είναι απαραίτητο για την ανθρώπινη όραση, όταν δεν υπάρχει ανάκλαση ή διάθλαση κυμάτων φωτός να χτυπούν πάνω σε ένα πρόσωπο και έπειτα να χτυπούν πάνω στον αμφιβληστροειδή του ματιού του παρατηρητή, το πρόσωπο δεν είναι δυνατόν να ειδωθεί και δεν είναι ορατό υπό κανονικές συνθήκες…»

.

Εντάξει, αλλά πώς δημιουργείται ένα τέτοιο σύννεφο κατά βούληση; Η τεχνική υποτίθεται ότι αποτελεί καλά φυλαγμένο μυστικό συγκεκριμένων μυστικών εταιριών και ταγμάτων, κι έτσι το μυστήριο παραμένει άλυτο…

.

Ένας ειδικός υπνωτιστής μπορεί να υπνωτίσει ένα άτομο, και να το πείσει να μην βλέπει έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Τότε, για τον υπνωτισμένο, αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα είναι αόρατος. (Εγώ ο ίδιος είμαι αυτόπτης μάρτυρας ενός τέτοιου υπνωτιστικού πειράματος). Δεν θα τον βλέπει ακόμη κι αν εκείνος είναι μπροστά του σε πλήρη θέα. Ο υπνωτισμένος θα καταβάλει πολύ μεγάλη προσπάθεια για να εξηγήσει με άλλους τρόπους την θέα του «αόρατου ανθρώπου», ακόμη κι αν εκείνος επιχειρήσει να κάνει πολύ αισθητή την παρουσία του. Ο υπνωτισμένος μπορεί να περιπέσει σε κατάσταση κανονικού σοκ, αν, για παράδειγμα, δει αυτό που εκείνος πιστεύει ότι είναι μία πολυθρόνα και ένα τραπεζάκι, να κινούνται νευρικά ολόγυρά του στο δωμάτιο μιλώντας με ανθρώπινη φωνή…

Τέτοια υπνωτιστικά πειράματα αορατότητας έχουν επίσης κινηματογραφηθεί, και είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά. Και, υπενθυμίζω το γεγονός ότι ένας άνθρωπος μπορεί να υπνωτιστεί και παρά την θέλησή του, και να είναι τελείως ανίδεος για το τί ακριβώς συμβαίνει….

.

Προς το παρόν, η ακριβής τεχνική –όποια κι αν είναι– για την εκούσια δημιουργία αυτού του Συννέφου Αορατότητας, παραμένει αόρατη μέσα σε ένα σύννεφο αορατότητας…